Za nami KTR-y. Nie pierwszy i nie ostatni raz, zwycięskie agencje, mając swoje X-sekund wypowiedzi dziękują "odważnym " Klientom, którzy pozwolili im na realizację innowacyjnej/odważnej/innej niż wszystkie kampanii. I ok, ja to rozumiem, bo to, że konserwatywny często Klient ufa agencji i zgadza się na coś, co ma tylko jednocyfrowe poprawki jest osiągnięciem. I agencja cieszy się - nie dziwne - i Klienta wspomina rzewnie i niejednokrotnie, nawet jeśli przy poprzednich dwudziestu kampaniach doprowadzał cały dział kreacji do mikrowylewów i ataków Touretyzmu (czy cośtam). Bo niezrozumienie Klienta dla idei kreacji to rzecz jak najbardziej zwyczajna.

Ale do rzeczy, Agencja Klienta szanuje za ten jeden, jedyny raz i wdzięczna jest bardzo, bo - ja p*******, udało sie, NIE WIERZĘ! I wspomina Klienta gdzie może i chwałę dzieli, i nie omieszka wspomnieć, że to od Niego zależało, że chapnął kampanię co na konkursie nagrodę zdobyła.

I teraz jeszcze bardziej do rzeczy, bo klient (z małej napiszę, bo jednak smuteczek jest ździebko) nagrodami się chwali, ale chwali bardzo jednostronnie. Jako użytkowniczka poczty elektronicznej e-mail, będąca - po każdym konkursie - zasypywaną notkami PR-owymi, zauważam, z bólem serca, smutny TREND, w którym firmy, firemki i inne korporacje, chwaląc się nagrodami, ni słowem, ni frazą, czy akapitem nie przyznają się, że zwycięska kampania była dziełem (nieważne jak zmienionym, czy w bólach dogadywanych - o, bolesny consensusie) także kogoś z zewnątrz. Bo rzeczywistość wygląda - niestety - tak, że partnerskie stosunki są ważne, ale nowy przetarg można zrobić w każdej chwili.